Ostatnio postanowiłem, że wrócę do filmów z lat osiemdziesiątych oraz dziewięćdziesiątych i sprawdzę czy odbieram je tak samo jak za dzieciaka. Czyli za takie w których jest dużo akcji a akcja ta jest wysokich lotów. Pierwszą pozycją był Predator z 1987 r.,

W południowoamerykańskiej dżungli spadł helikopter z amerykańskim ministrem. W celu uratowania prominentnego obywatela Stanów zjednoczonych wojsko wzywa majora Dutcha Shaeffera, człowieka do zadań specjalnych, który ma wykonać, wydawałoby się z początku, prostą misję. Wspomniany major w postać którego wciela się Arnold Schwarzenegger, przyjmuje zlecenie i wyrusza do dżungli wraz z ekipą wyspecjalizowanych komandosów. Na miejscu okazuje się, że coś, w dość wysublimowany sposób, eliminuje ludzi. Pierwotnie grupa komandosów stwierdza, że za wszystkim stoją stacjonujący w dżungli partyzanci. Po ich eliminacji okazuje się, że to nie człowiek jest makabrycznym łowcą, a jakaś poza ziemska istota.

Budżet filmu sięgnął 18 milionów dolarów. Zaś zysk jaki osiągnęła produkcja to ponad 98 milionów dolarów. Zatem możemy bez kurtuazji powiedzieć, że Predator osiągnął spory sukces i otrzymał status filmu kultowego.

Do filmu podszedłem jak do czegoś sentymentalnego. Pomyślałem: odpalę, otworzę browarka i zjem talarka (joł joł joł). Miałem jedynie nadzieję, że film będzie dla mnie atrakcyjny i poczuję to ,,coś” co czułem będąc młodym, kiedy to tego typu filmy łykało się taśmowo. I co do zasady film broni się, poza jedną sceną. Kiedy już wszyscy lądują w dżungli, jeden z komandosów spostrzega Predatora i zaczyna strzelać w jego stronę. Nagle, obok niego pojawiają się pozostali komandosi i bez żadnych wyjaśnień, każdy z nich opróżnia magazynek za magazynkiem robiąc z dżungli sałatkę wigilijną. I w mojej głowie pojawia się pytanie: seriously? Był to fantastyczny pokaz zasobów broni, mięśni bicepsa i rozrzutności amunicji. Miodzio dla jarających się takimi gówienkami:) Nie dla mnie.

A jak Wy wspominacie Predatora?