Prawdziwy Ból to film opowiadający historię dwóch kuzynów, którzy po śmierci babci, która była pochodzenia polskiego (i była żydówką) wybierają się w podróż sentymentalną do Polski. Postanawiają wybrać się do Polski zarówno dla siebie, by poznać korzenie swojego jestestwa, ale też dla upamiętnienia niedawno zmarłej babci.

Fabularnie film skupia się na podróży, jednakże kluczowym elementem przekazu są zdecydowanie relacje międzyludzkie i możliwość zrozumienia dwóch odległych biegunów. David, grany przez Jesse Eisenberga, jest gościem ustatkowanym. Żona, dziecko, dobrze płatna praca. Jego kuzyn, Benji grany przez Kierana Culkina (tak, to brat Kevina) to lekkoduch któremu bliżej do małej rzeczki, która w przypływie deszczu (emocji) wylewa na prawo i lewa, zabierając ze sobą wszystko co stoi na drodze. Film dość mocno ukazuje jakiegoś rodzaju ból jednego jak i drugiego i genezę tego bólu siedzącą gdzieś pomiędzy dwójką kuzynów.

Po seansie, który został poprzedzony atakami reklamowymi na moją osobę, muszę stwierdzić, że mam pewien problem z tym filmem. Problem ten jest związany z poniższymi zagadnieniami, które mi nie pasowały:

Polska została ukazana jako kraj zaściankowy, po którym podróżuje się starymi samochodami i autobusami, a po ulicy chodzą ludzie z lat 80/90,

Scena pod pomnikiem upamiętniającym Powstanie Warszawskie została zrealizowana z kompletnym nieposzanowaniem historii upamiętniającym samo powstanie. Szczerze mówiąc, czułem zażenowanie. Scena kompletnie z d….

Zabrakło poruszenia bardzo ważnej kwestii: w Polsce zginęło tyle żydów, ale nie dlatego, że byli w Polsce, tylko dlatego, że Polska była okupowana przez świnie z Niemiec i to te świnie wydawały rozkazy. Ale tego zapomniano jakoś uwypuklić w produkcji. Szkoda, bo to kolejny przykład: że Żydzi są pokrzywdzeni a Polacy w tym uczestniczyli. Niestety, obraz poszedł w świat.

Okazuje się, że pociągi podmiejskie nie różnią się od tych, które oferują pierwszą klasę na trasach dalekodystansowych. Doskonale wiemy jak wyglądają pociągi podmiejskie a jak te typu Intercity. Że też reżyserowi (czyli Davidowi) nie chciało się faktycznie nagrać kilku ujęć takiego pociągu. Wolał wkleić fragmenty nagrane w tym samym pociągu,

Scena z kamieniami przy drzwiach i reakcja ,,typowego Polaka” kompletnie nie trafiona. Serio kogoś by obchodziły dwa kamienie, które ktoś postawił przy drzwiach?

Szczerze mówiąc liczyłem na film ukazujący jak Polska wygląda faktycznie. Liczyłem, że kwestia żydowska zostanie poruszona w prawidłowy sposób a nie w taki, że Polska znów będzie na językach, bo przecież to w Polsce najwięcej żydów zostało zamordowanych.