Pac-Man to gra zręcznościowa polegająca na jedzeniu kropek widniejących na planszy i uciekaniu przed czterema duchami: Blinky, Pinky, Inky i Clyde. Po zjedzeniu ostatniej kropki następuje przeniesienie do kolejnego poziomu. I tym właśnie jest Pac-Man.

Po przejęciu przez Namco japońskiego oddziału Atari w 1974 r., firma postanowiła rozpocząć swoja produkcję gier, zamiast wykupywania licencji od innych deweloperów.  Masaya Nakamura, ówczesny prezydent Namco zdecydował utworzyć grupę składającą się z programistów, których priorytetem była analiza możliwości mikrokomputerów NEC w perspektywie tworzenia na ten sprzęt gier video. Jednym z programistów był 24 letni Toru Iwatani, który w 1978 r. stworzył pierwszą grę dla Namco:  Gee Bee.

W  erze największej popularności takich gier jak Space Invaders oraz Breakout, przejawiających agresję i przemoc a przede wszystkim będących skierowanych do mężczyzn, Toru Iwatani zdecydował, że kolejną jego grą będzie nieprzemocowa gra skierowana głównie do kobiet. Wszystko to miało prowadzić do tego, żeby zarówno kobiety jak i mężczyźni otrzymali grę bądź co bądź rodzinną, przy której obydwie płcie mogą miło spędzić czas.

Iwatani rozmyślając nad konstrukcją gry, zadał sobie pytanie: co lubią robić kobiety w wolnym czasie? Odpowiedź była jedna: jeść! Jeść cukierki i desery. Nieźle! Pierwotnie gra została nazwana: Pakkuman, co w języki japońskim jest onomatopeją otwierania i zamykania ust, jak podczas jedzenia.

Prace nad Pac-Manem rozpoczęły się na początku roku 1979 i trwały półtora roku. Do tamtego momentu to był najdłuższy okres jaki przeznaczono na produkcję jakiejkolwiek gry.

Odnośnie wyglądu głównego bohatera, Iwatani cały czas twierdził, że Pac-Man to kawałek pizzy pozbawiony typowych dla pizzy cięć. W wywiadzie z 1986 r. stwierdził, że to nie do końca była prawda. Okazało się, że kształt Pac-Mana to tzw. Kuchi, z japońskiego: okrągła twarz.

Odnośnie przeciwników Pac-Mana, Iwatani w przeszłości już ukazał występujące w grze duszki, w grze Cutie Q. Oczywiście Iwatani inspirował się również znanym wszystkim Kacperkiem przyjaznym duchem. Przyjazność przejawiała się przede wszystkim w nieostrym (okrągłym) kształcie duszków i przede wszystkim w pastelowych kolorach poszczególnych przeciwników.

Nie wiem czy wiedzieliście, bo ja nie, ale każdy z duszków goniących głównego bohatera miał swoją osobowość:

Blinky – czerwony, określany cieniem. Blinky ma charakter ducha upartego, cały czas podążającego za głównym bohaterem. Dodatkowo Blinky przyśpiesza, jak Pac-Man zje określoną ilość kulek;

Pinky –  różowy, określany szybkim. Jednakże jego szybkość nie różni się od pozostałych duchów. Z japońskiego został nazwany czymś w rodzaju ,,zasadzki” i to bardziej do niego pasuje, ponieważ Pinky stara się przewidywać ruch Pac-Mana;

Inky – błękitny, określany nieśmiałym. Jest to najbardziej nieprzewidywalny z duchów z tego też powodu jego ruchy są ciężkie do przewidzenia. Zdawać by się mogło, że jego zachowanie do kopia zachowań pozostałych duchów.

Clyde – pomarańczowy, określany niemrawym. Patrząc na zachowania wszystkich duchów, wydawałoby się, że tylko Clyde’owi nie zależy na złapaniu Pac-Mana. Odnosi się wrażenie, że wałęsa się w kompletnie swoim świecie.

Jako ciekawostka: Pac-Man pierwotnie miał nazywać się Puck Man (tak nazwany wyszedł na rynek japoński) i pod taką nazwą miał wyjść na szersze wody, czyt. na rynek Stanów Zjednoczonych. Jednak, ktoś mający w firmie głowę na karku pomyślał a co będzie jak zmyślni amerykanie zamienią literkę P na F…. no przecież kaplica.